Een jaar

Beste lezers,

Een aantal mijlpalen bereikt en daarmee weer tijd voor een verhaaltje. Ik woon hier nu iets meer dan een jaar, de tijd vliegt! Een moment om te reflecteren, er is veel gebeurd, geweldig, hartverscheurend en alles ertussenin. Hele ontwikkeling alweer mogen doormaken. Zo blijft het leven in beweging.

Een jaar in mn huisje in York. Dat is toch al erg snel thuis geworden, met grote hulp van pap en mam. Een huisje vol planten en mn dierbaarste mementos. Een veilige plek, een plek waar ik mezelf kan en mag zijn, waar ik niet op eieren hoef te lopen zoals zovaak het geval was in gedeelde huizen in Australië. Waar ik in rust alle emotie los kan laten mocht dat nodig zijn. Waar ik familie en vrienden kan ontvangen om hen te laten zien waar ik woon en werk en leef. Gelukkig kon ik mijn contract ondanks een beste huurverhoging verlengen en mag ik hier nog een jaartje blijven.

Een jaar in mn baan bij de Universiteit van York. Dat begon als een steile leercurve die ik niet dacht te kunnen beklimmen, maar wat me toch gelukt is en waar ik dan toch ook best een beetje trots op ben. Gelukkig geeft mijn lieve baas mij de ruimte, middelen en support om me te ontwikkelen. Dat heb ik ook wel anders gekend. Al met al voel ik me ook op het werk steeds meer thuis, mn collegas zien me staan en nemen me serieus. Ik heb zelfs pasgeleden mijn eerste peer review gedaan van een academisch paper. Ook heb ik op het moment een geweldige studente onder mijn hoede die ik probeer te begeleiden in een project binnen mijn eigen project. Ze is erg leergierig en doet het ontzettend goed. Het is een erg intense tijd, maar ook een die voldoening geeft. Mijn baas was bij mijn laatste proeftijds gesprek (proeftijd is een jaar! Heel lang) erg positief en had geen negatief woord uitgesproken, wat me enorm goed doet. Helemaal aangezien mijn eigen zelfvertrouwen me nog wel eens (lees meestal) in de steek laat..

De dag na mijn beoordelingsgesprek kwam eindelijk mijn eerste eerste-auteur's paper uit! Dat is behoorlijk zwoegen geweest, maar ik ben wel enorm blij dat het nu eindelijk gepubliceerd is. Dat geeft me toch ook wat validatie dat ik mijn PhD uiteindelijk echt heb verdiend en, nog beter, het maakt het zo dat ik niet meer afhankelijk ben op welke manier dan ook van mijn voormalige baas.

Door al deze grote gebeurtenissen bijeen toch wat overrompeld gevoeld. Alle emoties komen los bij de terugblik op het afgelopen jaar. Ik heb mezelf weten te verassen met de nieuwe vrienden waarvan ik het geluk heb ze dichtbij te hebben en alle vrienden die ik al heb/had overal ter wereld. Tegelijkertijd een zegen en een vloek om ze overal en nergens te hebben. Zo kwam het dat ik deze week een oud collega ontmoette die nog in Brisbane werkt en pasgeleden twee lieve vrienden over de vloer had die ik ooit in Australië heb mogen ontmoeten maar nu alweer in Zwitserland en Zweden leven. Daarmee ook wel weer erg blij dat ik weer in Europa woon en alles en (bijna) iedereen weer dichterbij is. Helaas dit jaar ook vrienden geliefden moeten verliezen, mn dierbare vriendin en collega Kelly, zelfde leeftijd, zelfde levensfase, met wie ik elke dag optrok en met wie ik het lief en leed van de nieuwe baan kon delen aangezien zij in hetzelfde schuitje zat. Een prachtig mens, ze overleed plotseling, veel te jong, begin dit jaar door hartfalen op het werk. Een enorme schok en diepe pijn. Mijn allerliefste tante Marion, over wie ik pas een ode schreef, ze betekend enorm veel voor mij en ookal was ik lang bang al dat ik haar zou verliezen, ik heb haar nog lang mogen bezoeken voor het pasgeleden echt op was.

Al met al een veelbewogen jaar met grote pieken en grote dalen, zoals ik het leven ook wel weer ken en met mij velen van jullie. Al deze pieken had ik zeker niet kunnen bereiken zonder de steun van jullie en de dalen niet door weten te komen zonder diezelfde steun. Dus bij deze enorm bedankt allemaal! Op naar het volgende, ongetwijfeld veelbewegend, jaar.

Heel veel liefs,

Lianne